A do zastosowania nowoczesnej izolacji polimerowej (penoizol, pianka poliuretanowa) lub organicznej (ecowool) bez profesjonalnego sprzętu nie da rady. Więcej 12 najlepszych kluczy nastawnych. W tym przeglądzie wybraliśmy 9 najlepszych materiałów termoizolacyjnych dla domów szkieletowych. Izolacje. Każdy Instalator wie, że na sukces montażowy składa się wiele elementów. Wiele osób koncentruje się na centralach i urządzeniach, tracąc z pola widzenia drobiazgi, które w rzeczywistości odgrywają istotną rolę w tym, by instalacja chłodnicza, cieplna, czy inna działała z maksymalną wydajnością. Do takich ważnych Zastosowanie materiałów izolacyjnych w transformatorach. 1. Papier izolacyjny. Papier z włókien roślinnych dzieli się na włókno drzewne, włókno bawełniane i włókno konopne. Wśród nich najczęściej stosowany jest papier z czystej celulozy siarczanowej. Jej surowcem jest drewno. Tereszpan to elektroizolacyjny materiał giętki klasy izolacji B. Wyrób wielowarstwowy (PcPuFp-1 preszpan + folia MYLAR, PcPuFp-2 folia MYLAR+ preszpan + folia MYLAR ) stosowany głównie na izolacje w silnikach elektrycznych niskiego napięcia, wirnikach oraz transformatorach. Może wytrzymywać krańcowe temperatury do +130°C. Tłumaczenia w kontekście hasła "elektrotechnice" z polskiego na angielski od Reverso Context: Laser jest więc dedykowany zastosowaniom w elektrotechnice i elektronice. Kondensatory, obok rezystorów, są podstawowymi elementami biernymi obwodów elektrycznych. - jako kondensator sprzęgający, blokujący napięcie stale, ale przepuszcza dalej napięcie zmienne. Jako kondensator blokujący, zwierający napięcie zmienne, które występuje razem z napięciem stałym. . Z elektrycznością stykasz się wszędzie. Poznajesz coraz więcej skutków jej oddziaływania. Na przykład, pierwotnych ludzi przerażała błyskawica, uderzenie pioruna, jego niszczycielskie skutki. Te wielkie wyładowania elektryczne nam już są dobrze znane. Boimy się burzy, ale wiemy, że choć moc elektryczna wyładowań atmosferycznych jest olbrzymia, to jednak - ze względu na krótki czas tych wyładowań - ich energia nie jest duża. Nie opłaca się nawet korzystać z tego naturalnego źródła energii elektrycznej. Musimy natomiast coraz lepiej zapobiegać negatywnym skutkom wyładowań elektrycznych. Pierwszy zadbał o to Benjamin Franklin w roku 1752, instalując na wieży kościoła piorunochron. Uczeni ciągle odkrywają coś nowego z zakresu elektryczności i dają tym podstawy do konstruowania coraz to lepszych urządzeń. Świadectwem tego jest bardzo szybki rozwój elektroniki, komputerów, różne­go sprzętu elektronicznego i elektrycznego. Na pewno chcesz, żeby urządzenia, z którymi stykasz się na co dzień, nie były Ci obce, nieprzyjazne, a nawet czasem niebezpieczne. Musisz wiedzieć, że ta pożyteczna elektryczność, która jest w domu, w każdym gniazdku elektrycznym, dostępna dla każdego, może człowieka porazić. Doprowadzona do urządzenia duża energia pomaga Ci pracować, uwalnia od fizycznego wysiłku. Ale czasem wymyka się spod Twojej kontroli, zwłaszcza wtedy, kiedy popełnisz błąd w obsłudze sprzętu elektrycznego. Tylko wiedza i umiejętności praktyczne z zakresu elektrotechniki mogą Cię ustrzec przed wypadkiem. Wiedzę tę będziesz czerpał z różnych źródeł. Na lekcjach fizyki poznasz fizyczne podstawy elektrotechniki i elektroniki, a na lekcjach techniki zetkniesz się z różnymi sytuacjami, w których zjawiska te będą miały zastosowanie praktyczne. Na zajęciach z techniki będziesz poznawał elektrotechnikę począwszy od przewodników i izolatorów, potem dowiesz się, jak się wytwarza energię elektryczną. Poznasz sposoby korzystania z tej energii. Zadania praktyczne będą dotyczyły obsługi urządzeń, montażu bardzo prostych przedmiotów technicznych i projektowania elementarnych układów lub zmian w układach. Pomiary elektryczne będą związane głównie z zadaniami praktycznymi, a zagadnienia bhp, ekonomii i ekologii będą powiązane z różnymi tematami zajęć. PRZEWODNIKI ELEKTRYCZNOŚCI I IZOLATORY W elektrotechnice stosuje się wiele różnych materiałów. Ogólnie można je podzielić na trzy grupy: przewodzące prąd elektryczny (przewodniki), nie przewodzące prądu elektrycznego (izolatory), półprzewodniki. Do materiałów przewodzących prąd elektryczny należą metale, np. srebro, miedź, aluminium, mosiądz, stal i stopy oporowe. Do materiałów nie przewodzących prądu elektrycznego należą np. ceramika, jedwab, papier, oleje, powietrze. Sądzę, że podasz jeszcze więcej przykładów tych materiałów. Może też wyróżnisz z nich takie materiały, które przewodzą prąd elektryczny bardzo dobrze i takie, które przewodzą gorzej, a także bardzo dobre izolatory Przewodniki elektryczności Z materiałów przewodzących prąd elektryczny na pewno wyróżniłeś miedź i jej stopy, gdyż ze względu na swoje cenne właściwości (przede wszystkim małą oporność właściwą) należą one do materiałów najszerzej stosowanych w przemyśle elektrotechnicznym. Około połowy światowego zużycia miedzi przeznaczone jest na cele tego przemysłu. Każdy materiał przewodzący prąd elektryczny ma swoją określoną rezystancję (w fizyce stosuje się określenie: oporność elektryczna). Jednak wartość tej rezystancji rośnie w funkcji temperatury. Na przykład rezystywność (oporność właściwa) wolframu wynosi w temperaturze 20 °C - 0,055 [Omm2/m], w temperaturze 1200 °C - 0,4[Omm2/m],a w temperaturze 2400 °C - 0,85[Omm2/m]. W temperaturach bardzo niskich, bliskich zeru bezwzględnemu, nie­które ciała tracą rezystancję. Stają się nadprzewodnikami. Prowadzi się badania naukowe w zakresie nadprzewodnictwa w celu wykorzystania tego zjawiska w technice. Elektrotechników interesują nie tylko materiały o małej rezystywności. Wykorzystują oni również materiały, które mają wyższe od miedzi rezystywności, np. konstantan (Cu 55% i Ni 45%) - 0,458[Omm2/m], Konstantan i inne materiały oporowe stosowane są w różnych grzejnikach. Materiały oporowe, ze względu na różne temperatury pracy dzieli się na trzy grupy. Do pierwszej grupy należą materiały o niskiej temperaturze pracy (do 500 °C),do drugiej - o średniej (500-s-lOOO °C) i trzeciej - o wysokiej temperaturze pracy (powyżej 1000 °C). Na przykład stosowana w grzejnikach chromonikielina (Ni 80% i Cr 20%) ma temperaturę topnienia 1400 °C, a najwyższą temperaturę zastosowania 1150 °C. i gorsze izolatory. Tkaniny grzejne stosowane na poduszki i kołdry elektryczne zawierają cienki drut oporowy z konstantatu lub chromonikieliny owinięty śrubowo na nici szklanej. Pytania i zadania 1. Czy znasz metale lepiej przewodzące prąd elektryczny niż miedź? 2. Na jakie grupy możesz podzielić materiały oporowe? 3. Wymień urządzenia elektryczne, w których są zastosowane materiały oporowe. 4. Jaką moc mają urządzenia w Twoim domu, w których zastosowano grzałki elektryczne? Izolatory Znaczenie materiałów izolacyjnych w elektrotechnice jest ogromne, ponieważ mają one za zadanie przeciwdziałać przepływowi prądu elektrycznego w niepożądanym kierunku. W gospodarstwie domowym lekceważymy często izolacyjne elementy urządzeń elektrycznych i z tego powodu dochodzi do wielu wypadków, porażeń prądem elektrycznym, poparzeń i pożarów. Istnieje wiele materiałów izolacyjnych pochodzenia roślinnego, zwierzęcego i mineralnego, również z tworzyw syntetycznych. Ich klasyfikację można przeprowadzić na podstawie różnych kryteriów. Ze względu na stan skupienia oraz pochodzenie materiały te można podzielić na: gazowe, płynne i stałe. Inny sposób klasyfikacji opiera się na odporności materiałów izolacyjnych na temperaturę. Okres trwałości właściwości izolacyjnych zależy bowiem od rodzaju materiału i od temperatury pracy. Na przykład obniżenie temperatury pracy o 8 °C - w stosunku do temperatury znamionowej - dla izolacji bawełnianej, papierowej nasyconej lakierami olejowymi podwaja czas trwania izolacji; gdy podwyższymy o 8 °C temperaturę, to czas trwania izolacji skraca się o połowę. Pamiętaj o tym, że nawet tak odporne na temperaturę materiały, jak ceramika, szkło mają ograniczoną najwyższą temperaturę pracy ciągłej. Pamiętaj również o tym, że w każdym materiale nie przewodzącym prądu elektrycznego może dojść do przepływu prądu w określonych warunkach (wysoka temperatura, silne pole elektryczne, wilgoć). Każdy materiał izolacyjny posiada bowiem wolne elektrony lub jony, które w pewnych warunkach mogą przewodzić prąd. Tylko w próżni nie ma zupełnie nośników elektrycznych. Jakość izolatorów określa się na podstawie ich właściwości elektrycznych. Jedną z nich jest wytrzymałość na napięcie (przebicie). Przebicie powietrza pomiędzy elektrodami płaskimi odległymi o 1 cm wynosi ponad 30000 V (30,2-31,6 kV). Wytrzymałość na przebicie rośnie proporcjonalnie wraz z ciśnieniem atmosferycznym. Pytania i zadania 1. Wymień urządzenia elektryczne, w których zastosowano izolację z tworzyw sztucznych i materiałów pochodzenia mineralnego. 2. Które urządzenia domowe zawierają układ wysokiego napięcia? Określ w przybliżeniu wysokość napięcia. 3. Czym grozi przebicie izolacji w układzie wysokiego napięcia? 4. W jakich warunkach części izolacyjne domowych urządzeń elektrycznych mogą przewodzić prąd? Czy bezpieczne jest ko­rzystanie w łazience z suszarki do włosów? WYTWARZANIE ENERGII ELEKTRYCZNEJ Prądnice Obecnie najwięcej energii elektrycznej powstaje w uzwojeniach różnych prądnic. Dowiesz się z lekcji fizyki, że w przewodniku powstaje napięcie elektryczne wtedy, kiedy ten przewodnik znajduje się w zmiennym polu magnetycznym. Są możliwe takie sytuacje, że przewodnik porusza się w polu magnetycznym, np. trwałego magnesu, lub odwrotnie - trwały magnes porusza się i wtedy pole magnetyczne zmienia się wokół stojącego przewodnika. Możliwa jest też trzecia sytuacja, że ani magnes, ani przewód nie poruszają się. Dzieje się tak, gdy trwały magnes zastąpimy elektromagnesem i jego uzwojenie jest zasilane zmieniającym się prądem (zmienia się kierunek lub wartość). Wtedy między biegunami elektromagnesu powstanie zmienne pole magnetyczne, które indukuje napięcie elektryczne w nieruchomym przewodzie znajdującym się w tym polu. Według takiej zasady działają transformatory: podwyższają lub obniżają napięcie przemienne. Według pierwszej lub drugiej zasady działają prądnice, i ta mała w Twoim rowerze, i ta wielka w elektrowni. Wiesz na pewno, że każdy samochód musi mieć swoją prądnicę. We współczesnych samochodach prądnice prądu przemiennego zwane są alternatorami. W alternatorach prąd jest wytwarzany w uzwojeniach stojana, tj. w elementach nieobracających się. Natomiast wirnik jest magnesem lub elektromagnesem, do którego prąd elektryczny o małym natężeniu doprowadzany jest przez pierścienie i małe węglowe szczotki. W zależności od obciążenia alternatora, wartość tego prądu jest zmieniana regulatorem elektronicznym. Jest on przymocowany do konstrukcji alternatora, w którego obudowie znajduje się też elektroniczny, diodowy prostownik. Elektroniczne elementy obu tych układów są wrażliwe na zbyt wysokie napięcie. Alternator w swej budowie jest podobny do wielkich prądnic (generatorów) w elektrowniach. Z jego uzwojeń otrzymuje się prąd trójfazowy, tak jak z generatora elektrowni. Silnik sprzężony z prądnicą nazywa się agregatem prądotwórczym, a w elektrowni turbogeneratorem. Same prądnice w czasie swojej pracy nie zanieczyszczają naturalnego środowiska, nie licząc promieniowania elektromagnetycznego, które zawsze towarzyszy przepływowi prądu przemiennego. Natomiast zanieczyszczają środowisko silniki napędzające prądnice. Najbardziej te silniki, dla których nośnikiem energii jest węgiel. Czyste, ekologiczne są elektrownie wykorzystujące energię wiatru, wody i słońca. W naszym kraju w niewielkim stopniu korzysta się z tych źródeł. Pytania i zadania 1. Rozbierz zepsutą prądnicę rowerową, żeby zobaczyć, co się w tej prądnicy obraca: magnes czy cewki. Opisz, jak jest odprowadzone napięcie z cewki prądnicy rowerowej. 2. Czy miniaturowy silnik do zabawek może wytwarzać napięcie przy obracaniu jego wirnika? Jak możesz to sprawdzić praktycznie? 3. Czy prądnica rowerowa wytwarza napięcie przemienne czy stale? Jak możesz to sprawdzić? 4. Czy prądnica prądu stałego może też pełnić funkcję silnika? Ogniwa galwaniczne W 1786 roku Luigi Galvani dokonał słynnego odkrycia, że przy jed­noczesnym dotknięciu mięśnia wypreparowanej kończyny żaby dwoma różnymi metalami połączonymi ze sobą jednym końcem - mięsień kurczy się. Od jego nazwiska wywodzą się nazwy związane z procesa­mi galwanicznymi, np. ogniwo galwaniczne. Pierwszym źródłem energii elektrycznej, które miało praktyczne zastosowania, było źródło chemiczne. Aleksander Volta zbudował w 1800 roku ogniwo galwaniczne, do którego użył kwasu siarkowego jako elektrolitu, a płytek cynkowych i miedzianych jako elektrod. Badał za pomocą tego ogniwa wpływ bodźców elektrycznych na różne narządy. Od jego nazwiska pochodzi nazwa jednostki napięcia elektry­cznego volt (V). Ogniwo, które zbudował, miało napięcie równe 1,1 V. Ogniwo Volty nie miało większego zastosowania w praktyce. Duże zastosowanie praktyczne znalazło dopiero ogniwo Leclanchego. Nazwa pochodzi od nazwiska francuskiego wynalazcy Georgesa Leclanchego, który opatentował je w 1866 roku. W ogniwie Leclanchego elektrodą dodatnią jest specjalnie spreparowany węgiel, elektrodą ujemną cynk, elektrolitem zaś jest roztwór chlorku amonu (salmiaku). Jest to najprostszy, a zarazem najstarszy rodzaj ogniwa stosowany do dziś. Współczesną jego konstrukcję przedstawia rysunek 10. W ogni­wie tym zachodzą procesy chemiczne między cynkiem, chlorkiem amonu i dwutlenkiem manganu, powodując powstanie siły elektromotorycznej (SEM) o wartości 1,5 V. Cechą charakterystyczną ogniwa jest jego pojemność elektryczna mierzona w amperogodzinach. Pojemnością elektryczną ogniwa nazywamy ilość energii elektrycznej, którą może wytworzyć ogniwo na drodze przemian chemicznych aż do chwili jego wyczerpania. Kolejnym parametrem ogniwa jest jego rezystancja wewnętrzna wyrażona w omach. Ogniwo Leclanchego należy do grupy ogniw nieodnawialnych, tzn. że nie można go naładować prądem, tak jak akumulatora. Próba ładowa­nia ogniwa jest niebezpieczna, bowiem grozi wybuchem gazów. Do ogniw nieodnawialnych należą alkaliczne ogniwa manganowe po­wszechnie stosowane jako popularne ogniwa o długim czasie życia (ryc. 11). SEM tego ogniwa wynosi 1,5 V, jego czas życia i pojemność są kilkakrotnie większe niż ogniwa Leclanchego. Inne ogniwa nieodnawialne to: * tlenkowo-srebrowe - stabilne SEM o wartości 1,5 V, drogie; stoso­wane w zegarkach i aparatach słuchowych, * litowe - SEM od 3,8 do 3,0 V, mające bardzo dobry stosunek magazynowanej energii do rozmiarów, długi czas magazynowania (90% pojemności po 5 latach); stosowane jako baterie podtrzymujące (back up batteries) w pamięciach komputerowych o małym poborze mocy. Baterie Bateria jest zbudowana z jednakowych ogniw połączonych szeregowo w celu uzyskania większego napięcia. Na przykład płaska bateria do latarki jest złożona z trzech połączonych szeregowo ogniw Leclanchego. Jej napięcie wynosi 3 x 1,5 V = 4,5 V, a pobór prądu nie powinien przekraczać 0,5 A. Napięcie na zaciskach baterii równa się sumie napięć ogniw. Gdy czerpany prąd jest większy od znamionowego, może powstać gwałtowny spadek napięcia na zaciskach baterii. Szeregowo można łączyć zarówno odnawialne, jak i nieodnawialne źródła energii elektrycznej. Na przykład w akumulatorze samochodowym (odnawialny) jest połączonych szeregowo sześć ogniw kwasowo-ołowiowych, co daje na zaciskach akumulatora 6x2V= 12 V. Rezystancje wewnętrzne ogniw połączonych szeregowo też sumują się tak, jak ich napięcia. Czasami łączy się ogniwa równolegle w celu zwiększenia wydajności prądowej i pojemności bez zwiększania napięcia. Rezystancja dwóch jednakowych ogniw połączonych równolegle równa jest połowie rezystancji jednego ogniwa. Pytania i zadania 1. Opisz budowę wybranego ogniwa galwanicznego. 2. Dlaczego ogniwa nieodnawialne nie mogą być ładowane prądem? 3. Do jakich urządzeń stosujesz baterie? Podaj parametry tych baterii. 4. Od czego zależy pojemność elektryczna baterii, a od czego napięcie? 5. Jak można wykonać baterię 12-woltową z pojedynczych ogniw? 6. W naszym kraju nie zbiera się zużytych baterii w celu ich wykorzystania jako surowca wtórnego. Jakie rozwiązanie zaproponowałbyś, aby zapobiec zatruwaniu środowiska przez zużyte baterie? Nowoczesne izolacje Skuteczna izolacja termiczna to przede wszystkim dobry materiał izolacyjny. Jednak to nie tylko styropian czy wełna mineralna. Producenci wciąż udoskonalają swoją ofertę, dając nam możliwość większego wyboru. Prezentujemy nowe materiały izolacyjne, które można zastosować podczas planowania ocieplenia domu. Autor: archiwum muratordom Płyty z polistyrenu ekstrudowanego są odporne na wodę, uszkodzenia mechaniczne, korozję biologiczną i nie żółkną pod wpływem promieniowania UV. Poleca się je głównie na strefy przyziemia. Ich λ wynosi 0,036-0,033 W/(m·K). Mogą też mieć wytłaczaną powierzchnię, która zwiększa przyczepność zapraw klejowych Nowoczesne izolacje termiczne mają lepsze parametry cieplne niż tradycyjne materiały. Ich współczynnik przewodzenia ciepła λ osiąga wartość od 0,040 (jak w standardowych ociepleniach) do nawet 0,031 W/(m·K). Zawdzięczają to równomiernemu zwiększeniu gęstości – grubsze płyty mają strukturę zwartą, podobnie jak cienkie, więc ich parametry są zbliżone (dotąd grubsze płyty miały zdecydowanie gorszą izolacyjność). Taka zwarta budowa sprawia też, że izolacja jest mniej nasiąkliwa i bardziej odporna na czynniki zewnętrzne. Dzięki temu można się nie obawiać jej zamoknięcia, gdyby po przyklejeniu ocieplenia do ściany trzeba było na jakiś czas przerwać prace. Nienasiąkliwy materiał nadaje się także do stosowania w podziemnych częściach budynku lub fragmentach narażonych na bezpośredni kontakt z wodą lub ze śniegiem – na ścianach piwnicy czy cokołach. Styropian z domieszką, czyli neopor Izolacyjność płyt styropianowych poprawiło też zastosowanie domieszki grafitu. Z małych grafitowych cząstek powstaje granulat (neopor), który się przetwarza w srebrnoszare płyty. Można również łączyć go z tradycyjnym granulatem styropianowym, tworząc płyty w szare kropki. Płyty z neoporu mają mniejszą gęstość i są lżejsze niż styropianowe, ale ich parametry cieplne są lepsze. Można więc stosować cieńszą warstwę izolacji, oszczędzając surowiec, przy zachowaniu wymaganej izolacyjności przegród. Dodatkowo grafitowe cząstki odbijają promieniowanie cieplne, co jeszcze bardziej ogranicza ucieczkę ciepła z wnętrza domu, i zwiększają odporność styropianu na promieniowanie UV, dzięki czemu wolniej się starzeje. Srebrnoszary kolor płyt sprawia też, że podczas układania ocieplenia domu w słoneczny dzień wykonawcy nie są narażeni na uciążliwe zjawisko odblasku. Autor: archiwum muratordom Płyty z polistyrenu ekstrudowanego są odporne na wodę, uszkodzenia mechaniczne, korozję biologiczną i nie żółkną pod wpływem promieniowania UV. Poleca się je głównie na strefy przyziemia. Ich λ wynosi 0,036-0,033 W/(m·K). Mogą też mieć wytłaczaną powierzchnię, która zwiększa przyczepność zapraw klejowych Autor: archiwum muratordom Szare płyty mają współczynnik przewodzenia ciepła λ=0,035-0,032 W/(m·K), są łatwew obróbce i odporne na starzenie. Dzięki temu, że zawierają domieszki grafitu, odbijają promieniowanie cieplne pochodzące z wnętrza domu, co jeszcze polepsza ich izolacyjność Materiał izolacyjny szybki w montażu? To możliwe Coraz częściej inwestorom zależy na jak najszybszym zakończeniu budowy. Zwracają więc uwagę na czas prowadzenia prac i przerw technologicznych – na przykład wymagany okres schnięcia ścian. Niektóre materiały można układać na podłożach wilgotnych – są to wyroby nienasiąkliwe, które jednocześnie umożliwiają odprowadzanie pary wodnej na zewnątrz budynku. Do niedawna takie rozwiązanie było możliwe tylko przy użyciu twardych płyt z wełny mineralnej. Obecnie można stosować również płyty styropianowe – perforowane albo z podłużnymi rowkami na wewnętrznej stronie, którymi powietrze odprowadza wilgoć na zewnątrz. Ponieważ są lekkie, nadają się nawet do starych budynków. Mówiąc o bezspoinowych systemach ociepleń ścian, nie można też zapomnieć o fundamentach, cokołach czy ścianach piwnic. Tam izolacja powinna być nienasiąkliwa i wytrzymała. W newralgicznych strefach można więc układać płyty ze styropianu o obniżonej nasiąkliwości albo z polistyrenu ekstrudowanego. Dzięki ich zamkniętokomórkowej strukturze są odporne nie tylko na wodę i na uderzenia, ale również na korozję biologiczną. Są przy tym łatwe w obróbce i bardzo trwałe. Ocieplenie domu bez spoin Bezspoinowy system ociepleń dotyczy również domów szkieletowych. Tam najczęściej jako izolację wykorzystuje się elastyczne płyty z włókien drzewnych. Mogą też mieć rdzeń ze styropianu lub wełny kamiennej osłonięty z obu stron warstwami wełny drzewnej. Takie płyty mają współczynnik przewodzenia ciepła λ na poziomie 0,035-0,050 W/(m·K). Ściany można także izolować litymi, pozbawionymi włókien płytami mineralnymi, bardzo wytrzymałymi i odpornymi na wilgoć. Są nieszkodliwe dla zdrowia i środowiska, ale wymagają innych zapraw klejowych niż tradycyjne materiały, dlatego aby uniknąć błędów, powinno się skorzystać z pełnego systemu ociepleniowego oferowanego przez ich producenta. Szeroka oferta materiałów do izolacji cieplnej oraz ich nieograniczona dostępność sprawiają, że ciężko się zdecydować na wybór jednego wyrobu. Który spośród oferowanych wyrobów sprawdzi się najlepiej tam, gdzie go właśnie potrzebujemy? Pianka poliuretanowa Jest materiałem palnym. Jest wodoodporna (chłonność wody ok. 1%) i odporna na korozję biologiczną. Gęstość pozorna pianki poliuretanowej wynosi w granicach 29-33 kg/m3, co wiąże się także z dobrymi właściwościami izolacyjnymi (współczynnik przewodnictwa ciepła wynosi 0,025-0,028 W/mK). Sztywna pianka poliuretanowa może być produkowana jako wyrób samogasnący o zmniejszonej palności, co jest efektem zastosowania odpowiednich składników w procesie produkcji. Pianka jest odporna na oleje, smary, rozpuszczalniki organiczne, rozcieńczone kwasy i zasady. Jest jednak nieodporna na promieniowanie UV i przy stosowaniu na zewnątrz musi być osłonięta przed dostępem promieni słonecznych. W celu pełnego wykorzystania właściwości, pianki stosuje się jako izolacje ciepło- i zimnochronne w chłodniach, lodówkach i zamrażarkach, izolacje rurociągów ciepłowniczych, pawilonów, kiosków, do ocieplania przez natrysk domów letniskowych i innych budynków oraz do izolacji w innych gałęziach przemysłu. Pianka w postaci płynnej wykazuje dobrą przyczepność do większości materiałów budowlanych, nawet zawilgoconych. Nie spływa z powierzchni pochyłych, dopasowuje się do kształtu powierzchni, dlatego jej stosowanie jest szczególnie celowe we wszystkich miejscach o nierównej powierzchni, szczelinach - wszędzie tam, gdzie zastosowanie sztywnych płyt nastręczałoby trudności. Stosowana głównie jako materiał termoizolacyjny do uszczelniania przejść instalacyjnych przez ściany, przy osadzaniu okien. Może być jednoskładnikowa (twardnieje pod wpływem wilgoci) lub dwuskładnikowa (twardnieje w wyniku reakcji dwóch składników). Więcej informacji w dziale metoda natrysku pianki poliuretanowej. Płyty z pianki poliuretanowej sztywnej lub elastycznej są obustronnie laminowane aluminium, papierem aluminiowanym lub bitumizowanym włóknem szklanym. Mają krawędzie gładkie lub frezowane (pióro i wpust lub do łączenia na zakład). Stosuje się je do ocieplania ścian, stropów, dachów i podłóg. Maty z pianki poliuretanowej - ograniczają przenoszenie dźwięków uderzeniowych przez stropy żelbetowe, wykończone wykładzinami dywanowymi lub panelami podłogowymi, zarówno w obiektach nowych jak i poddanych renowacji. Wskaźnik izolacyjności akustycznej od dźwięków uderzeniowych LW dla podłóg twardych ułożonych na macie wynosi 19 dB, a dla wykładzin 35 dB. Maty mogą stanowić również dobrą izolację cieplną. Zaletami produktu są ponadto łatwość montażu i możliwość układania na podłożach różnego rodzaju (podłoża betonowe należy najpierw zabezpieczyć folią paroizolacyjną). Płyty warstwowe z rdzeniem ze sztywnej pianki poliuretanowej (samogasnącej) oklejonej obustronnie ocynkowaną blachą stalową, pokrytą powłoką ochronną (z poliestru lub plastisolu) stosuje się jako elementy ścienne do budowy magazynów, warsztatów, garaży, domków letniskowych, kiosków oraz do ocieplania istniejących obiektów. Otuliny z pianki poliuretanowej stosuje się przede wszystkim do izolacji rurociągów, niektóre również do izolacji podłóg pływających. Granulowane odpady pianki poliuretanowej mają postać zasypki o ziarnach 2-7 mm. Są wrażliwe na zawilgocenie. Mogą być stosowane do izolacji cieplnej stropodachów wentylowanych i stropów poddaszy nieużytkowych. Pianka krylaminowa Pianka krylaminowa jest materiałem wytwarzanym bezpośrednio na budowie, przez spienienie żywicy w obecności katalizatora, w wytwornicy piany (po spienieniu piankę natryskuje się na izolowane powierzchnie). Może być stosowana do izolacji miejsc, które nie łączą się bezpośrednio z pomieszczeniami przeznaczonymi na stały pobyt ludzi: podłóg poddaszy nieużytkowych oraz ścian zewnętrznych trójwarstwowych. Prace izolacyjne powinny być wykonywane przez wyspecjalizowaną ekipę. Maty z włókniny syntetycznej - pikowane maty, produkowane z odpadów włókien syntetycznych, dostępne w rulonach. Występują w dwóch odmianach: P - z włókien polistyrenowych i R - z włókien poliamidowych lub polietylenowych. Stosuje się je do izolacji stropów poddaszy nieużytkowych oraz stropodachów wentylowanych. Granulowane odpady włókien syntetycznych występują również w postaci zasypki. Mają zastosowanie podobne jak granulowane odpady pianki poliuretanowej. Wyroby z włókna celulozowego Właściwości termoizolacyjne tego materiału wynikają z cech celulozy - podstawowego surowca, z którego jest wytwarzany. To dzięki budowie strukturalnej i porowatej powierzchni włókien ma on zdolność podciągania kapilarnego jak również wiązania wilgoci i przemieszczania jej do miejsc, gdzie stężenie wilgoci jest mniejsze. Oddawanie nadmiaru wilgoci wypełnionej włóknem celulozowym przegrody jest procesem bardzo szybkim dzięki olbrzymiej powierzchni parowania (pod warunkiem prawidłowej wentylacji). Rozdrobnione włókna celulozy wdmuchuje się w ocieplane przestrzenie za pomocą specjalistycznego sprzętu (fot. Ecoservice). Dobre własności izolacji cieplnej uzyskuje się dzięki dużej ilości powietrza zamkniętego w warstwie (70÷80% objętości) - znajduje się ono wewnątrz włókien jak i w przestrzeni międzywłóknowej. Materiał ten dzięki zawartości związków boru nie ulega biodegradacji i powstrzymuje proces rozwoju pleśni i grzybów na konstrukcjach drewnianych. Pozwala to zaniechać stosowania folii paroizolacyjnej, ponieważ w przypadku zawilgocenia izolacji do chwili jej ponownego wyschnięcia nie rozwiną się szkodliwe mikroorganizmy. Higroskopijne włókna pochłaniają wilgoć z powierzchni konstrukcji i szybko odprowadzają ją z warstwy izolacyjnej. Produkt ten jest zaliczany do grupy materiałów trudnopalnych, nierozprzestrzeniających ognia, nie ulega topnieniu, a jedynie zwęgla się nie wydzielając żadnych substancji trujących (pod tym względem spełnia wymagania norm niemieckich i polskich). Duża izolacyjność akustyczna pozwala na zastosowanie tego materiału do wypełniania ścianek działowych, wygłuszania stropów, a nawet do ekranów akustycznych. Ciepłochronne zaprawy murarskie Zaprawy ciepłochronne są to lekkie zaprawy o niskim współczynniku przewodności cieplnej, używane do wznoszenia ścian jednowarstwowych z materiałów o podwyższonej izolacyjności termicznej (keramzyt, trocinobeton, beton komórkowy, pustaki z materiałów porowatych) w celu uniknięcia utraty ciepła przez spoiny. Zaprawy te zawierają rozdrobnione materiały izolacyjne w postaci granulek styropianu, perlitu, keramzytu. Zaprawy perlitowe produkuje się na bazie perlitu ekspandowanego (materiału otrzymywanego ze szkliwa wulkanicznego). Lekkie kruszywa sztuczne Lekkie kruszywa sztuczne można stosować do ocieplania stropów, stropodachów i podłóg na gruncie. Warstwę kruszywa układa się na stropie, zagęszcza i pokrywa zaprawą cementową. Pod względem ciepłochronności ustępują typowym materiałom termoizolacyjnym, ale w niektórych zastosowaniach zapewniają wystarczającą ciepłochronność. Najczęściej wykorzystywane są jako podsypki izolacyjne podłóg na gruncie, pełniąc jednocześnie rolę warstwy ograniczającej podsiąkanie wód lub drenażowej. Granulki keramzytu są wewnątrz porowate (fot. Grema Ekosystem). Keramzyt jest najczęściej stosowanym kruszywem sztucznym. Podstawowym surowcem do jego produkcji jest glina, którą po okresie dojrzewania poddaje się mechanicznemu uplastycznieniu i rozdrobnieniu. Otrzymane w ten sposób granulki wypala się w piecach obrotowych w temperaturze 1200°C. Podczas procesu wypalania granulki kilkakrotnie zwiększają swoją objętość, tworząc lekkie kruszywo o strukturze zakończeniu wypału granulat keramzytowy podlega procesowi naturalnego studzenia. Tak powstały surowiec poddaje się segregacji na sitach mechanicznych na określone frakcje: 10-20 mm, 4-10 mm, 2-4 mm, do 2 mm. W zależności od frakcji 1m3 kruszywa waży od 350-500 kg. Keramzyt jest dostępny w postaci kruszywa lub jest wykorzystywany do produkcji ściennych i stropowych elementów konstrukcyjnych tworząc kompleksowy system wznoszenia budynku. Popiołoporyt otrzymuje się w wyniku spiekania zgranulowanych popiołów lotnych (lub mieszanek popiołów z miałem węglowym, pyłem węglowym, bentonitem) w temperaturze 1000-1300°C. Otrzymany granulat jest rozkruszany i dzielony na frakcje. Granulat z lawy wulkanicznej Otrzymuje się ze szkliwa wulkanicznego o porach wypełnionych wodą drogą odpowiedniej obróbki termicznej. Ma postać zasypki o wielkości uziarnienia 8-25 mm. Jest niepalny i mrozoodporny, przepuszcza parę wodną. Jest odporny na działanie związków chemicznych i korozję biologiczną. Umożliwia wyprofilowanie powierzchni warstwy izolacyjnej (na przykład nadanie jej spadku). Perlit ekspandowany Jest to mineralogicznie kwaśny materiał pochodzenia wulkanicznego. W dawnych epokach geologicznych szybko stygnąca w środowisku wodnym lawa, wydobywająca się z podmorskich wulkanów, zamykała w swoim wnętrzu krople wody. To właśnie te zamknięte w zastygłej i zwietrzałej lawie krople wody (2-5 %), są odpowiedzialne za jego specyficzne właściwości. Stosuje się go do izolacji cieplnej i akustycznej oraz jako dodatek do zapraw i betonów. Większość materiałów termoizolacyjnych wykazuje również dobre własności izolacyjności akustycznej, gdyż porowata struktura dobrze pochłania i rozprasza fale dźwiękowe. Jedynie produkty o zamkniętej strukturze takie jak zwykły styropian i polistyren ekstrudowany nie mają tych własności, a niekiedy mogą wpłynąć nawet na pogorszenie własności akustycznych przegrody. Przegrody, które wymagają dodatkowego wyciszenia powinny być budowane jako warstwowe składające się z materiału pochłaniającego dźwięki oraz warstwy osłonowej. Pozostawienie pustki powietrznej między ścianą a materiałem izolacyjnym dodatkowo zwiększa izolacyjność przegrody. Należy również przestrzegać zasady minimalizowania punktów mocowania między poszczególnymi warstwami jak również zapewnienia izolacji na styku z innymi przegrodami. Zalety stosowania perlitu w materiałach budowlanych Zamiana piasku na perlit ekspandowany powoduje istotne zmiany parametrów fizycznych i cech reologicznych wyrobów (tym większe im większy jest udział perlitu). Zwiększanie objętościowego udziału perlitu kosztem piasku powoduje obniżanie parametrów wytrzymałościowych, ale korzystnie zmieniają się takie właściwości jak: termoizolacyjność, odporność ogniowa, ciężar objętościowy, płynność, przyczepność, podciąganie kapilarne, izolacyjność akustyczna. opr.: Redakcjazdjęcie wprowadzające: Remmers Materiały izolacyjne to tworzywa, które bardzo słabo przewodzą prąd elektryczny. Służą do izolowania przewodów elektrycznych i elementów maszyn lub urządzeń elektrycznych. Materiały elektroizolacyjne można podzielić na kilka grup: • Materiały mineralne – np.: azbest, mika, steatyt• Materiały ceramiczne – np.: szkło, porcelana, kamionka• Materiały bitumiczne – np.: asfalt• Materiał włókniste – np. materiały lniane, bawełniane, papier, drewno• Tworzywa sztuczne – np.: elastomery • Materiały ciekłe – np.: oleje• Materiały gazowe – np.: powietrze• Lakiery powłokowe – są stosowane do izolowania przewodów nawojowych, blach na rdzenie magnetyczne i korpusów urządzeń elektrycznych O możliwościach zastosowania danego materiału elektroizolacyjnego decyduje kilka czynników. Oto najważniejsze z nich: • Opór właściwy – im jest mniejszy, tym mniejszy jest prąd upływowy.• Wytrzymałość elektryczna – to inaczej odporność na przebicie. Im jest wyższa, tym cieńszą warstwę izolacyjną można zastosować.• Współczynnik strat dielektrycznych. Im jest mniejszy, tym mniej się nagrzewa, a co za tym idzie – tym wolniej zużywa się izolacja w warunkach szybkozmiennych pól elektrycznych.• Właściwości mechaniczne.• Właściwości chemiczne. Materiały elektroizolacyjne są bardzo ważne, ponieważ zapewniają bezpieczeństwo. Dzięki swoim właściwościom zatrzymują przewodność elektryczną, która w wielu przypadkach jest wysoce niepożądana. Potrzeba ich użycia występuje zawsze, gdy przewodnictwo mogłoby uszkodzić ludzi, urządzenia lub inne przedmioty. W ofercie naszego sklepu znajdą Państwo wiele różnych rodzajów materiałów elektroizolacyjnych, między innymi: • Lakiery, które nadają się do impregnacji małych transformatorów, maszyn niskoobrotowych czy uzwojeń elektrycznych. • Folię MYLAR, która może być używana w maszynach elektrycznych jako uzupełnienie głównej izolacji elektrycznej. • Preszpan, czyli izolator wykonany z tektury, stosowany jest jako materiał elektroizolacyjny w silnikach elektrycznych niskiego napięcia i transformatorach.• Koszulki OSPU wykonane z jedwabiu szklanego. Stosuje się je do izolacji przewodów w maszynach i urządzeniach elektrycznych niskiego napięcia.

materiał izolacyjny stosowany w elektrotechnice